Remco Evenepoel en de Brabantse Pijl: een aangename kennismaking was het allerminst in 2022. Het gesukkel op de kasseien deed hem prompt de Vlaamse klassiekers afzweren. Voorbarig? Toenmalig bondscoach Sven Vanthourenhout meent van wel. “Drie jaar later spreken we totaal anders.”

Vastberaden, klonk Remco Evenepoel drie jaar geleden na afloop van de Brabantse Pijl. Als een oud vrouwtje was hij in de finale tot twee keer toe de met kasseien bezaaide Hertstraat opgesukkeld. Telkens draaide hij er te ver op en verkoos hij in plaats van het geasfalteerde gootje de rug van de stenen in het midden van de weg, waardoor hij voeling verloor met de rest van de kopgroep.

“Oncomfortabel”, voelde dat aan. “Omdat de regen het ook glibberig maakte. Het was een hele klus om op de fiets te blijven en niet te vallen. (lacht) Ik wist niet dat het vandaag de Druivencross in Overijse was in plaats van de Brabantse Pijl. Pfff. Ik kom al in de problemen op twee Vlaamse kasseistroken. Kan je je voorstellen wat dat moet worden in pakweg de Ronde van Vlaanderen?”

Het was een editie met nog wel méér akkefietjes voor Evenepoel. Zo duwde de toen nog iets impulsievere versie van zichzelf op 69 kilometer van de streep ostentatief de Brit Ben Turner opzij, om in het spoor van Victor Campenaerts te geraken. Een gebaar dat hem een waarschuwing opleverde van de wedstrijdjury en waarvoor hij zich na afloop publiekelijk én bij de betrokkene zelf verontschuldigde.

Aan de finish was er vervolgens de incidentrijke sprint voor plaats twee, waarin de Fransman Cosnefroy, op zijn beurt gehinderd door een uitwijkende Wellens, Evenepoel ei zo na in de dranghekken duwde. “Geen proper manoeuvre van Tim. Knijp ik niet in de remmen, dan val ik”, fulmineerde hij. “Als je dit doet in een massaspurt, word je gediskwalificeerd.