Il a mis la patate! Op z’n 24ste is Remco Evenepoel nu ook olympisch kampioen tijdrijden. Dat weekte heftige emoties bij hem los. Wat u aan de finish kon zien op televisie, kreeg achteraf ook iets meer duiding. Het eerste waar hij op dat moment naar verlangde.

De hemel blééf maar huilen boven Parijs. Maar al wat zwart-geel-rood kleurde toverde even voor de klok van zes zijn breedste glimlach tevoorschijn. Ook Koning Filip en Koningin Mathilde, die zowaar via onze media mixed zone net op tijd hun prominente plekje in de eretribune aan de Pont Alexandre-III hadden veroverd, genoten mee. Gebalde vuisten, wuifhandjes, luide aanmoedigingskreten, uitmondend in persoonlijke felicitaties voor Remco en Wout, helden des vaderlands, onderdanen met olympische allure. Van Aert had die al, na zijn zilver in de wegrit drie jaar geleden in Tokio. Evenepoel nu ook.

Slag met de linkerarm in het luchtledige. Oerkreet. Hij, ‘Le Roi du Chrono’, kreeg het toch wel voor mekaar, zeker? Voorovergebogen moest het in de uitloopzone achter de finish even heel diep tot hem doordringen. Met logisch gevolg: tranen. In de armen van trouwe soigneur David Geeroms liet hij ze de vrije loop. Ook bondscoach Sven Vanthourenhout hield het ondertussen niet langer droog in de afgeleide volgwagen.

“Crazy. Gek”, drukte Evenepoel er zelf een stempel op. “In de eerste plaats om twee grote koerslegenden te verslaan. Maar ongelooflijk ook dat dat gebeurt na een Ronde van Frankrijk waarin ik tot het bittere einde heb moeten vechten voor het podium. Het was voor mij een gigantisch vraagteken hoe ik hier aan de start zou komen. Lange nachten, klopte ik de voorbije dagen. Ik had mijn slaap echt nodig. Pas vrijdagochtend ben ik voor het eerst weer een béétje fris uit bed gestapt. En voelde ik dat er precies toch nog wat in de tank zat. Dat schonk me vertrouwen. Uiteindelijk vond ik op het juiste moment mijn beste benen terug. Een mágisch moment. Eén van de mooiste in mijn leven en carrière. Hier ga ik nu even geweldig van genieten.”