Genoten van een bijzonder moment. Even de billen dichtgeknepen. Knarsetandend naar Pogacar en Vingegaard zitten staren. En uiteindelijk toch opgelucht ademgehaald. Belandde u dwars door de Aube ook op een rollercoaster van emoties? De gravelrit van Remco Evenepoel in vier opvallende fases.

Wow! Op het steil oplopende stuk van sector 10, één van de lastigste van de reeks, valt Evenepoel zelf aan. Pogacar reageert, Vingegaard ook. Samen dichten ze het kloofje. ‘De Grote Drie’ rijden naar de kopgroep toe maar laten zich even snel weer uitzakken nadat Vingegaard geen zin blijkt te hebben in kopwerk.

“De aanval was niet voorgeprogrammeerd, puur op instinct”, aldus Evenepoel. (lacht) “Het is zoals Tom Boonen ooit zei: soms moet je eens durven koersen met ‘big balls’. Het moment was er rijp voor. De koers verliep tot dan zeer hard en bij Visma hadden ze al veel gegeven. Ik voelde dat de benen er waren .”

“Een renner als Remco moet je niet teveel sturen en gewoon zijn ding laten doen”, schatte ploegleider Klaas Lodewyck het in. “Niet vergeten dat hij zijn meeste grote zeges tot dusver net heeft behaald op aanvalsinstinct. Hij voelt zelf het best waar en wanneer hij iets kan ondernemen.” Jammer dat de vlucht doodbloedde, vond Evenepoel. “We hadden ver kunnen wegrijden. De gaten achter ons zouden enorm zijn geweest. “ Lodewyck: “Mmja. Maar Vingegaard zat dáár nog op de fiets van Tratnik (wissel na mechanisch defect, red.). Dat was een geldig excuus.”