Union heeft zichzelf weinig te verwijten. Het botste op een sterk en uitgekookt Fenerbahçe. Veel andere conclusies moeten daar niet uit getrokken worden. De Brusselaars moeten een 0-3 ophalen in Istanbul. Bonne chance.

Dertig seconden. Langer hadden de Turkse fans niet nodig om de wedstrijd stil te leggen. Bommetjes, Bengaals vuur, vuurwerk. Vanalles werd er op het veld gegooid uit het bezoekende vak. Iedereen stond erbij en keek ernaar. Voetbal, dan.

Let’s talk Michy Batshuayi. Doorgaans bankzitter bij Fenerbahçe. Edin Dzeko staat voor hem in de pikorde. Maar in de Conference League krijgt hij wél zijn kans. Iedereen kent intussen de kwaliteiten van Batsman. De zestienmeter is zijn natuurlijke habitat, zijn territorium. Daar is hij een magneet voor de bal. Batshuayi ruikt, voelt, ziet waar hij moet zijn. Het is zijn comfortzone. Het was niet anders in het Lotto Park.

Nochtans was Union goed aan de wedstrijd begonnen. Pressing gekoppeld aan goede combinaties in het openingskwartier. Kansen leverde dat niet op.

De Brusselaars moesten wél hun meerdere erkennen in Fener. Een schande is dat niet. 0-3 stond er op het scorebord bij affluiten. Één van de doelpuntenmakers: Michy Batshuayi. Hij heeft de bal in totaal zesendertig keer geraakt. In het spel heb je er als ploeg niet heel veel aan. In de zestienmeter daarentegen… Na de match ging hij familie, vrienden en de meegereisde Turkse supporters groeten. Michy is geliefd in Fenerbahçe.

Blessin en co weten waar ze voor staan binnen exact een week. Het Şükrü Saracoğlu Stadyumu zal daveren – daar gaven de fans gisteren al een voorsmaakje van. Wil de leider die achterstand ophalen zal het opnieuw boven zichzelf moeten uitstijgen. En meer dan dat. Union en ‘mission impossible’ gebruiken we niet graag in één en dezelfde zin.