Mark Cavendish, gisteren 38 geworden, is komende week toe aan ‘The Last Sprint(s)’ in de Giro (Caorle, Rome). Op een persconferentie op de tweede rustdag, kondigde hij zijn definitieve adieu aan. Het besef bij ‘Cav’ dringt door dat hij niet meer de sprintbom is van weleer. “Ik voel me oud.”
“Hoe oud word je?”, vroeg de Girospeaker de jarige Cavendish op het presentatiepodium van de vijftiende etappe in Seregno. “38. En ja, ik voel me vandaag ook echt oud”, lachte de Brit, taartje in de hand, onder de neergutsende regen. Oud genoeg, weet de gerenommeerde en patronnerende Italiaanse krant Gazzetta dello Sport, om definitief af te haken. Cav kondigde vandaag, op de tweede rustdag van de Ronde van Italië, op een persconferentie van zijn team Astana-Qazaqstan, aan dat hij er eind dit jaar mee stopt. Welke wedstrijd precies zijn laatste wordt, is op dit moment nog niet duidelijk.
Na Peter Sagan, nu ook Mark Cavendish dus. Net als de Slovaak groeide hij, in liefst 19 profseizoenen, uit tot een waar fenomeen. Met in totaal 161 UCI-overwinningen is Cavendish de meest succesvolle renner in het huidige peloton. Vlaanderen leerde ‘Cav’ kennen toen hij in 2007, toen nog als ‘Mister Nobody’, de Scheldeprijs in Schoten won. Een zege die hij de jaren nadien nog twee keer zou herhalen. Het was de aanzet tot wat anno 2023 is uitgegroeid tot een indrukwekkend palmares. Daarop onder meer 53 individuele ritzeges in de drie grote ronden (16 in de Giro, 34 in de Tour, 3 in de Vuelta) en in elk van de rittenkoersen de puntentrui (Vuelta 2010, Tour 2011, Giro 2013).
Maar ook in het (klassieke) eendagswerk trof ‘The Manx Missile’ enkele keren stevig doel. De regenboogtrui in Kopenhagen (2011) en Milaan-Sanremo (2009) zijn z’n mooiste trofeeën. Bij ons blijft de dubbele triomf in Kuurne-Brussel-Kuurne (2012, 2015) bij. Cavendish profileerde zich daarnaast ook als een uitstekende pistier. Zo werd hij tot drie keer toe wereldkampioen ploegkoers en won hij aan de zijde van Iljo Keisse in 2014 de Zesdaagse van Gent. Het enige ‘manco’ zal, tot zijn grote frustratie, voor eeuwig en altijd een gouden olympische medaille blijven. In Rio 2016 strandde hij in het omnium op zilver na Elia Viviani.