Indrukwekkend nummertje van Jasper Philipsen gisteren (25) in Brugge-De Panne. Soudal-Quick.Step had de koers altijd moeten winnen, zij waren numeriek in het voordeel. Maar wat doe je als die ene tegenstander zó sterk is? Vloeken. Yves Lampaert: “Er was niks tegen Philipsen te beginnen.”

Beeldje van vlak na de finish in De Panne: Fabio Jakobsen baant zich snel-snel een weg door de mixed zone. Het gezicht op onweer, de journalisten wordt geen blik gegund, de cameraman die net even in de weg loopt, krijgt een por met de elleboog. Jakobsen, een vriendelijke en goed opgevoede jongen, beseft meteen dat dat niet fraai van hem is en excuseert zich in het voorbijrijden. Maar het is overduidelijk: de kopman van Soudal-Quick.Step is niet content.

De finale begon nochtans goed. Jakobsen had de eerste waaier gemist, maar wanneer het er echt toe doet, in de laatste 50 kilometer, zijn hij en zijn ploeg op de afspraak. Met vier vertegenwoordigd in de kopgroep van 20, later 18 man. Soudal-Quick.Step heeft de juiste mannen mee: Jakobsen, Van Lerberghe, Ballerini en Lampaert. De sprinter, zijn twee lead-outs en de sterkste individuele renner van de ploeg. “We hadden dit altijd moeten winnen”, zegt Lampaert. Gevolgd door een diepe zucht.

Op 15 kilometer van de finish – vlak bij de beruchte Moeren waar het altijd waait – loopt het grondig fout. “De bedoeling was om daar met zijn vieren vooraan te zitten op die smalle baantjes”, zegt Lampaert. Maar hij is de enige. De tactiek was nochtans duidelijk: “We hadden afgesproken om samen te blijven en voor Fabio te rijden.”

Philipsen voelt het momentum en trekt meteen stevig door. Alle alarmbellen gaan af. Lampaert is mee, Kooij zit snel op het wiel, en met veel moeite maakt ook Frison nog de oversteek. Maar waar zijn de ploegmaats van Lampaert? “Wij zaten te ver”, zegt Van Lerberghe in naam van de drie anderen. “Tja, hoe gebeurt dat? Dat is koers. Maar als het gebeurt, is het vloeken, hé.”