Getekend: Remco Evenepoel, zaterdagnamiddag in San Sebastian.

Evenepoel rijdt hem graag, die ‘Itzulia’. Twee jaar geleden voor het eerst. Vierde toen, na Daniel Felipe Martinez, Ion Izagirre en Vlasov, op vijf seconden van het podium. Maar vóór Jonas Vingegaard en Roglic. Nadat hij zich had uitgeleefd en kostelijk geamuseerd op de steile klimmetjes en rollercoasters van Alava, Bizkaia en Gipuzkoa. “Dé ideale voorbereiding op de Ardennenklassiekers”, vindt hij het anno 2024 nog steeds. “Ik zal niet zeggen dat het een ‘passage obligatoire’ is maar persoonlijk komt deze rittenwedstrijd me uitstekend van pas om nog wat extra koersritme en explosiviteit op te doen. Ik ken ze goed en ze ligt me ook.”

Hét grote verschil met 2022: geen aankomst bergop, deze keer. Ook niet in Eibar, finish van de koninginnenrit zaterdag. Wel stuk voor stuk pittige etappes, geen meter vlak, met enkele leuke finales. Uitnodigend tot offensief, agressief koersen. Net als Roglic durf ik met de meeste concurrenten ook gewoon richting laatste rechte lijn. Hoe dan ook wordt het elke dag spektakel. Ik zal de koers goed moeten lezen. En misschien af en toe eens een risicootje durven nemen.”

Het risicootje dat in Parijs-Nice wellicht iets teveel werd geschuwd. Evenepoel sloot er af als tweede, na Matteo Jorgenson, maar had zijn eerste profrittenkoers op Franse bodem zeker kunnen – eigenlijk móeten – winnen. Voor de kritieken en commentaren achteraf bleef hij niet immuun. “Het was soms teleurstellend om te lezen en horen”, zucht hij. “Want ik geef altijd het beste van mezelf, net als mijn ploegmaats. We hebben er alles aan gedaan om Parijs-Nice te winnen, maar bepaalde koerssituaties hebben er anders over beslist. Nu blijkt ook dat Jorgenson écht wel goed bezig is.” Lang heeft hij het echter niet laten nazinderen. “Een paar dagen heb ik me eraan gestoord. (lacht) Dan heb ik het gebruikt om er op training een procentje bij te doen.”